La danse « O Michanikos » (le mécano) est véritablement la danse de Kalymnos et est purement masculine. Très populaire, elle est dansée lors de divers événements, soit en rapport avec les pécheurs d’éponges ou non (mariages, festivités, fêtes de village,...).
Elle figure un « mécano enfermé » (c’est-à-dire le plongeur immergé enfermé dans un scaphandre) qui est atteint d'hémiplégie, la maladie des plongeurs. Cette danse a vu le jour il y a près de 50 ans. Mais les véritables racines de la danse avec un vrai scaphandrier héroïque doivent être recherchées à la fin du siècle dernier. C’est à cette époque qu'il y a eu les premiers scaphandriers. L'ignorance des règles de plongée (profondeur, temps, le comportement général) a fait qu'il y eut de nombreuses victimes « comprimés et enfermés »...
Les fêtes avaient lieu dans les tavernes avec danses, violons et luths. Ils y ont participés et ceux pour qui la souffrance était plus légère ont pu faire glisser leurs pieds avec l’aide d’une canne. Après un ou deux verres ils ne pensaient pas qu'ils ne pouvaient pas danser et qu’ils devraient se voir refuser les joies de la vie. Le plus leste s’appuyant sur les autres essayait de faire tout doucement quelques pas de danse tremblante, quand il se rendait compte qu'il ne pouvait pas danser, ses amis le regardaient avec une pensée douloureuse, en imaginant qu'ils pouvaient eux aussi être atteints de la même maladie. Et après il se retrouvait comme un faible, assis dans sa chaise avec son verre remplit de vin pour effacer sa douleur.
Voir d’autres danses des Iles de la mer Egée
Ο χορός του μηχανικού είναι γνήσια Καλύμνιος χορός και καθαρά αντρικός. Χορεύεται σε διάφορες εκδηλώσεις είτε έχουν σφουγγαράδικο περιεχό
μενο είτε όχι (γάμους, γλέντια, πανηγύρια) και είναι πολύ αγαπητός.
Είναι απομίμηση του πιασμένου μηχανικού, δηλαδή του δύτη που βουτούσε με σκάφανδρο κι έχει πιαστεί, δηλαδή έχει πάθει τη νόσο των δυτών (ημιπαράλυση). Αυτός ο χορός ξεκίνησε σχεδόν πριν από 50 χρόνια. Όμως τις ρίζες του πραγματικού χορού με ήρωα αληθινά πιασμένο μηχανικό, θα τις αναζητήσουμε στα τέλη του περασμένου αιώνα. Τότε είχαμε τους πρώτους μηχανικούς και τους πρώτους «πιασμένους». Η παντελής άγνοια κανόνων κατάδυσης (βάθος, χρόνος, γενική συμπεριφορά) ήταν η αιτία που υπήρχαν πολλά θύματα «σκασμένοι και πιασμένοι»...
Τα γλέντια γινόντουσαν στις ταβέρνες με χορούς και βιολιά και λαούτα. Παρακολουθούσαν και αυτοί που η πίκρα τους ήταν πιο ελαφριά και μπορούσαν να σύρουν τα πόδια τους με το μπαστούνι. Μετά από ένα-δύο ποτηράκια δεν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να χορέψουν και ότι έπρεπε να αρνηθούν της χαρές της ζωής. Ο πιο ζωηρός ακουμπώντας πάνω στους άλλους προσπαθούσε να κάνει λίγα τρεμουλιαστά βήματα χορού και σιγά σιγά όταν συνειδητοποιούσε ότι δεν μπορούσε να χορέψει, οι φίλοι του τον κρατούσαν με πόνο ψυχής, αναλογιζόμενοι ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι να πάθουν τα ίδια. Και μετά αδύναμος καθώς ήταν καθόταν στην καρέκλα και του γέμιζαν το ποτήρι με κρασί για να σβήσει τον καημό του.
